بررسی استئو آرتریت به دنبال جا اندازی باز و فیکساسیون داخلی

سابقه و هدف: جااندازی باز و فیکساسیون داخلی، درمان استاندارد آسیب لیسفرانک است. یکی از عوارض بلند مدت آن استئوآرتریت می باشد. در این مطالعه، میزان بروز استئوآرتریت به دنبال جااندازی باز و فیکساسیون داخلی شکستگی لیسفرانک و تاثیر عواملی نظیر شکستگی همراه، تشخیص تاخیری شکستگی و باز یا بسته بودن شکستگی بر بروز استئوآرتریت یررسی شد. روش بررسی: بیمارانی که طی سال های 1376 تا 1384 دچار آسیب لیسفرانک شده و به روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی تحت درمان قرار گرفته بودند و حداقل 2 سال از جراحی آنها گذشته بود، از نظر بروز استئوآرتریت در مفصل تارسومتاتارسال مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: از 94 بیمار عمل شده، 44 بیمار با میانگین پیگیری 36 ماه تحت بررسی قرار گرفتند. 34 بیمار جااندازی آناتومیک داشتند که 12 نفر از آنها دچار استئوآرتریت شدند، در حالی که از 10بیماری که جااندازی غیر آناتومیک داشتند 8 بیمار دچار استئوآرتریت شدند (35% در مقابل80%، 004/0=p). 4 بیمار (9%) در ویزیت اول تشخیص داده نشده بودند و 10 بیمار (22%) با تاخیر به بیمارستان مراجعه کرده بودند. 34 بیمار (77%) شکستگی همراه در اندام تحتانی داشتند. 6 مورد ( 13% ) شکستگی باز مشاهده شد. نتیجه گیری: میزان بالای بروز استئوآرتریت در بیماران با جااندازی غیر آناتومیک، از این نظریه حمایت می کند که جااندازی باز و فیکساسیون داخلی آناتومیک از تغییرات دژنراتیو بعدی مفصل جلوگیری می کند.